Bezpłatna ukraińska usługa telezdrowia CrisisCare

W spokojny wiosenny wieczór, na centralnej ulicy Izmaila, którą miejscowi nazywali wtedy Broadwayem. Po jakimś czasie, po randce, zagrali wesele. Ślub odbył się w Izmailu, w domu rodziców mojego Ojca. Papa był wojskowym i zaraz po ślubie został otruty do służby w dalekiej tajdze. Mama, prawie jak żona dekabrystka, poszła z nim. Podróżowali więc razem przez całe życie, po całym Związku Radzieckim.

Rodziły dzieci, zmieniały miasta i mieszkania. По долгу службы Ojciec zmienił garnizony, a matka, idąc za nim, zmuszona była zmienić szkołę. Pracowała jako nauczycielka języka angielskiego. Przez jej troskliwe ręce przeszły tysiące uczniów. Jestem pewna, że wiele osób do dziś wspomina ją z wdzięcznością. Dla wielu język angielski stał się dobrym wsparciem w dorosłym życiu. Było wiele trudności i prób, ale było też wiele dobra.

Ten rok był szczególnie trudny.

Tuż przed nowym rokiem 2022 rodzice trafili do szpitala w Mariupolu z koronawirusem. Spali pod tlenem. Sytuacja była bardzo trudna, ale udało im się przetrwać.

19 stycznia na Chrzcie Świętym zostały wypisane, a pod koniec miesiąca przyjechałam je odwiedzić. Długo się nie widzieliśmy, cieszyliśmy się ze spotkania, snuliśmy plany na przyszłość.

Ale 24 lutego wszystko się zmieniło.

Mariupol rozpoczął ostrzał. Straciłam kontakt z rodzicami i wszystkimi krewnymi, którzy mieszkali w Mariupolu. Czasami, raz na tydzień lub rzadziej, udawało się uzyskać informację, że wszyscy żyją i mają się dobrze. Ojciec w wieku 70 lat zdołał wejść na 12 piętro jakiegoś wieżowca i wysłać SMS-a do swoich bliskich, że żyją. Так прошёл месяц.

Moi rodzice przez miesiąc mieszkali w piwnicy pod ostrzałem, bez wody, jedzenia, ciepła i prądu. A cały ten okres, od wiadomości do wiadomości, był dosłownie torturą dla wszystkich bliskich mi osób.

I tu dobra wiadomość, 23 marca udało im się uciec z Mariupola na swoim samochodzie, ona jako jedyna ocalała z całego podwórka.

To było szczęście.

Postanowili udać się w bezpieczne miejsce, do swojej ojczyzny, w której od dawna nie byli. Na swojej starej „Kalinie”, która przetrwała ostrzał, jeździli po całym kraju. Из Мариуполя везжали в острелами, на окраинах шли бои. Udało im się wyjść z Piekła, przejechać cały kraj ze wschodu na zachód przez wszystkie bloki pocztowe. Ale… nadal nie mogli dostać się do domu.

A na kanunie miałem sen. Widzę mamę i tatę z plecami. Dzwonię do nich, a oni nie odwracają się i nie zostawiają mnie. Widać po nich, że są bardzo zmęczeni. Potem wsiadają do samochodu i odjeżdżają…

Nie ma już mamusi i tatusia.

💙💛 Na takich małych bohaterach o ogromnych dzielnych sercach będzie budowana przyszłość naszej Ukrainy.

Napisany przez dziadka Miszy, Wiktora Myrhorodskiego.

Niech zmarłe małżeństwo Myrhorodskich spoczywa w pokoju.

I zawsze musimy pozostać LUDŹMI!

03/24/2022 Na autostradzie Odessa-Reny doszło do tragedii.

Na drodze z miasta Tatarbunary do miasta Izmail, samochód z uchodźcami z miasta Mariupol uległ wypadkowi. W wyniku tego incydentu zmarło małżeństwo Myrhorodsky Georgij Konstantinovich i Myrhorodskaya Valentina Vladimirovna.

W samochodzie było jeszcze dwóch pasażerów, synowa i jej syn. Pozostali przy życiu, ale otrzymali znaczne obrażenia. Ci ludzie przeżyli miesiąc w piekle Mariupola, gdzie każdy dzień mógł stać się ostatnim. Udało im się z niego wydostać, przejechać przez kraj ze wschodu na zachód i w odległości 50 km od rodzinnego domu rozbić się o betonową ścianę bloku pocztowego.

Do zdarzenia doszło w ciemności.

Przeklęty blok pocztowy nie został poświęcony i nie był właściwie oznakowany znakami drogowymi. Chcę osobno opowiedzieć o chłopcu, który jechał w samochodzie. Uważam, że ten facet to prawdziwy bohater, który zasługuje na najwyższą nagrodę.

W ciągu miesiąca życia, w oblężonym Mariupolu, każdy dzień tego małego chłopca był wypełniony wyczynami. Codzienne wypady z piwnic, w których się ukryli, w poszukiwaniu wody, jedzenia i drewna na opał, mogły być ostatnimi.

Codziennie trzeba było pokonywać około 10 km ulicami zniszczonego miasta. Przedostają się wśród spalonych domów, poturbowanych pojazdów i trupów. Codziennie pomagał swoim krewnym i sąsiadom przetrwać. Pomagał jak tylko mógł i robił to bez żadnej ochrony, pancerza i kasku. Pod innymi względami, jak każdy inny cywil…

Bezpośrednio po wypadku przytomny pozostał tylko 12-letni chłopiec Michał. Na ulicy była noc, zimno, pusta droga za ogrodem. W samochodzie są dwa trupy i załamana matka jęcząca z piekielnego bólu.

I po raz kolejny mały Michaś dokonał wyczynu. Półnagi, zakrwawiony chłopak próbował wezwać pomoc przez telefon, ale wszystkie telefony w samochodzie okazały się martwe. Następnie wysiadł i zaczął próbować zatrzymać rzadkie samochody przejeżdżające obok. Machnął zakrwawioną ręką, z której zwisał kawałek dyndającej skóry, ale samochody i tak przejechały obok.

Po jakimś czasie udało mu się zatrzymać jazdę, nie stało się to od razu, ale i tak sobie poradził. Jego matka wkrótce trafiła do szpitala, gdzie została otoczona opieką.

Uważam, że mały 12-letni chłopiec Michaś to prawdziwy bohater, o którym powinno się pisać w podręcznikach szkolnych.

Potrafił przetrwać i poradzić sobie z takimi trudnościami, z którymi nie każdy dorosły sobie radzi.

Godny najwyższego wyróżnienia.

UPDATE AUGUST:

W końcu do Rumunii z Mariupola przyjechała szwagierka i siostrzeniec Romana.